Iran and Middle East Studies / İran ve Ortadoğu Çalışmaları

  Key Takeaways -  Artesh, which literally means "army," is a branch of Iran’s armed forces that surpasses the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) in both manpower and conventional firepower. - Army’s Pahlavi-era origins, coupled with the fact that many of its senior officers had received training in the US, fostered suspicion among the revolutionaries in terms of its fidelity and in the aftermath of the 1979 Revolution, certain measures were swiftly undertaken to restructure it into a force loyal to the emerging Islamic Republic.   - Established in April 1979 as a militia force tasked with maintaining public order and safeguarding the revolution in its immediate aftermath, the IRGC gradually developed in parallel to Army and eventually came to possess its own ministry, distinct from the Ministry of Defense. -   During the Iran–Iraq War, significant rivalries and tensions emerged between the Army and the IRGC, particularly over issues of command, control, and mi...

Temel Çıkarımlar - Ordu (Erteş), İran silahlı kuvvetleri içinde hem nicelik hem de ateş gücü açısından Devrim Muhafızları Ordusu’ndan (DMO) daha güçlü bir askerî güçtür. - Ordu'nun Pehlevi kökenleri ve o dönemde üst düzey subaylarının çoğunun ABD’de eğitim almış olmaları nedeniyle devrimciler arasında bu ordunun sadakatine yönelik kuşkular oluşmuş ve Ordu'nun İslam Cumhuriyeti rejiminin hizmetinde bir birime dönüştürülmesi için çalışmalar başlatılmıştır. - Devrimden sonra asayişi sağlamak ve devrimi korumak amacıyla Nisan 1979’da milis teşkilatı olarak kurulan DMO, zamanla Ordu’ya paralel olarak teşkilatlanan ve hatta Savunma Bakanlığı’ndan ayrı bir bakanlığa sahip büyük bir askerî güce dönüşmüştür. - İran-Irak Savaşı sırasında kuvvetlerin sevk ve idaresi ile taktikler konusunda Ordu ile DMO arasında ciddi rekabet ve görüş ayrılıkları ortaya çıkmıştır. - Ordu, savaşa silah, teknoloji ve insan gücüne dayanan geleneksel bir yaklaşımla bakarken DMO ideolojik adanmışlık, iman ve şe...

Scope, drivers and manifestations of the realist turn in Turkish foreign policy: a case of delayed strategic adjustment Turkish foreign policy has been on a steep-learning curve since 2015, whereby reliance on hard power has come to undergird its external conduct. Through a levels-of-analysis framework, the article will delineate its meaning, boundaries, and limitations, and problematize how it fits into underlying trends in Turkish foreign policy and security culture. It will argue that while the literature highlights the quest for strategic autonomy, middle power activism, realist turn, and militarization as the main characteristics of the qualitative change, it was the convergence of these longer-term trends and especially the increased propensity to use coercive instruments as part of a realist turn that defined this period. The discussion section will offer a plausible account of the transformation, drawing on insights from neoclassical realism. It will argue that the post-2015 tr...

  Avrupa ülkelerinin çoğunun, bilhassa Almanya, Fransa ve İngiltere’nin İran ile geçmişi çok eskilere giden siyasi ve kültürel ilişkileri vardır. Avrupa Topluluğu’nun (AT) kurulmasından sonra üye ülkeler İran ile ilişkilerini ayrı ayrı yürütmüş, AT’nin İran ile kurumsal bir ilişkisi olmamıştır. Ancak AT ülkeleri 1980’lerden itibaren siyasi birlik vizyonu çerçevesinde İran ile ilişkilerinde koordinasyona gitmiştir. 1990’ların başından itibaren Avrupa Birliği (AB) İran ile kurumsal ilişkiler geliştirmiş ve bu ülkeye yönelik olarak görece tutarlı politikalar izlemiştir. AB İran’la angajmana girmiş, bir taraftan ticari ve ekonomik ilişkileri geliştirirken diğer taraftan diyalog mekanizmaları üzerinden İran hükümetinin içeride baskıcı, dışarıda radikal politikalarını ılımlaştırmayı hedeflemiştir. Bu süreçte bazı iniş çıkışlar yaşansa da AB ülkelerinin İran ile siyasi, ekonomik ve kültürel ilişkilerinde önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. Ancak 2003 yılından sonra İran’ın nükleer programı...